Thursday, June 23, 2011

"Liting, your crush is there outside!"

(Shocks...)

Thus was the slipped-of-the-tongue statement of one of my closest here in the publication. I was speechless for a moment and yes! I couldn't think of any word to fight such mockery.

Upon dropping those words, she just realized that jisphert was inside the office, sitting on a kawayan-built couch, waiting for her to spit another revelation.

Me and Rolyn exchange meaningful glimpse, together. Silence filtered the once chattery and bubbly office.

"Rolyn! I will kill you," I said with jest, breaking the silence.

That seemed as the starting point for the staffers to scream and yell more. As I watched them teasing me to hell, I notice jisphert's sudden change of mood. Well, who wouldn't be sad after knowing that your partner has another inspiration?

I went out from the office, trying so hard to think of the best reason I could give, for him not be upset. I pulled him out, but he resisted.

"Ali na ba?" I insisted.

He slowly stood up, stared at me as if I was the culprit of the most bloody murder ever recorded in history.

"Mao diay, dili siya tig-agad nako, kay naa diay siya'y laing inspiration," he uttered in a saddened voice.

"My God. Joke ra to uy!" I hastily said, stealing his moment to speak.

"I can see it in your eyes," he stiffly uttered.

"Why? What's with my eyes?"

He didn't bother to answer. He was silent. He was as if examining things intently.

"Hey..."

He remained silent. One of the TN staffers went out of the office to get into the comfort room. Just as when he saw us, I pretended everything was fine. I glanced and smiled at him and he also smiled in return.

"Hey...," I repeated. "Wow! Nice talking to myself."

Silence was all in between us. Except for the little noise that the students created, from behind.

"Who is he?" He finally said.

"Who? Hmmm... Well, hmmm. I bet you know him," I replied.

"So it's true," he answered back.

"Aw? No! My gass. Haha. It was just a joke. Promise. You can ask Rolyn if you want to," I uttered.

He was silent again. He was like fixing his bag, when there is nothing to be fixed to.

"You'll have your emergency meeting, right? It's 11 now, you better go," I said in a lower tone.

"It's not yet 11," he said.










Wednesday, June 8, 2011

Tubig ay Buhay, Buhay ay Tubig (part 2)


Bago ko pa man i-type ang ikalawang bahagi ng naunang post, pag-pasensyahan nyo muna mga ka-bloggers ang isang melinyong pag-hihintay para sa karugtong nito. Kasi naman kasi, biglaang nagsipulasan sa isip ko ang mga ala-Balagtas na salita na pinaghuhugutan ko ng inspirasyon sa pag-sulat ng nakakawindang na post.

Ang Paghuhukom...

Isipan n'yo mang nag-iinarte lang ako, o 'di kaya'y OA ako; ngunit 'yun talaga ang unang sumanib sa kukote ko. Okay, ipagpalagay nating, sandaang tiklop ng ka-ow-eyhan sa pinaka-ow-ey na tao sa balat ng mundo. Ganun. Ganun ako ka-ow-ey ng panahong 'yun.

Binalutan ako ng sandmakmak na ka-ow-eyhan. At bago ko pa man mapag-tanto na umaapaw na ito, nakalanghap ako ng isang maala-kanal na baho. Nung una e, akala ko'y galing lamang ito sa aking hininga; ngunit hindi. Totoo na 'to! Tinatawag na'ako ng kalikasan upang makapag-labas ng galit at hinanakit.

Pa'no na 'to? E, wala ngang tubig?

Dagli kong sinugod ang bahay ng aking pinsan. 'Pag minamalas nga naman, o! Nadatnan ko siyang tulog-mantika sa kanyang porma.

"Insan! Gising na! Tanghali na!"

Maka-ilang beses ko itong inulit upang tuluyan ko siyang magising sabay hingi nang pahintulot na maki-pupu sa kanilang kubeta.

Nag-hintay ako ng humigit kumulang isang dekada upang mamulat ang kanyang mga mata. Akala ko'y, makaka-pupu na ako agad; ngunit, kinailangan ko pang sumailalim sa isang matinding interbyu portion at pumasa ng resume para lang makapag-bunto ng hinanaing.

Sa wakas! Narinig ko na rin ang kanyang positibong tugon.

Pumasok ako palikuran at doon ko na ibinuhos ang lahat.

Success!

Masaya akong umuwi sa'ming bahay. Naramdaman ko ang tunay na kaginhawaan pagkatapos kong mag-pupu.

Ilang hakbang nalang bago ko marating ang aking sinilangang-bayan, ay nakita ko ang aking nakababatang kapatid, kalakip ang kanyang maaliwalas at preskong dating.

Kung gugunitain, labis-labis na ang natatanggap nyang pag-aalipusta mula kay Mama, sa kadahilanang, isang melinyong pananatili sa kubeta.

So ang ibig sabihin e, kanina pa talagang umandar ang tubig. Whaaaat?

"San ka ba galing, ha?" ang kanyang malugod na tanong.

Wala pa mang lumalabas ni katiting na kataga mula sa'kin ay nakatanggap na sya ng malakas na hampas.

WORLD WAR 3 began...










Tuesday, June 7, 2011

Tubig ay Buhay, Buhay ay Tubig (part 1)


Isang bagong umaga ang sumalubong sa akin. Maaliwalas ang paligid. Dito'y maririnig mo ang huni ng mga ibon at kalaskas ng mga dahon. Maginaw ang simoy ng hangin na animoy, pasko'y umaaligid na naman sa kanto. Datapwat, kailangan kong balutin ang buong katawan ko upang hindi masilayan ang lamig ng panahon.

Sa kalagitnaan ng aking pagmumuni ay nadinig ko ang pagkalakas-lakas na boses ni Mama. Tinakpan ko ang aking tenga at nag-balak na umidlip muna nang sandali ngunit sadyang nakakainis ang kanyang boses. Bago pa lang binalutan ng liwanag ang mundo ay sira na ang araw ko.

"WALANG TUBIG!" ani ni Mama.

Ang pahayag na 'yun ay bahagyang sinalaysay at sinuri ng aking utak ngunit hindi ko lubos ma-decode ang kanyang sinabi dahil sa kagustuhan kong matulog muna.

Ilang sandali pa'y umigting na naman ang kanyang nakaka-iritang boses. At doon ko na napag-tantong kailangan ko nang bumangon upang simulan ang mahabang paglalakbay na preparasyon bago pumasok ng eskwelahan.

"WALANG TUBIG!" aniya.


"WALANG TUBIG. Walang TUBIG?" Sa dakong ito'y malinaw na kinaliskisan ng aking diwa ang pahayag ni Mama (habang ang mukha'y nadismaya at tila dinaanan ng bagyong Ondoy at 'di lubos malaman kung saan mag-sisimula upang makabangon).

Pa'no na lang ako mag-hihilamos? Pa'no na lang ako mag-sisipilyo? Pa'no na lang kung nauuhaw ako? Pa'no ako maliligo? Pa'no kung na-ji-jingle ako? Lalo na... kung na-je-jebs ako? Pa'no na? Ito na ba ang sinasabing katapusan ng mundo?

Ipagpapatuloy...